http://screenshooter.net/100284046/qtkeehu

http://screenshooter.net/100284046/ksbpagk

http://screenshooter.net/100284046/srogyfn

http://screenshooter.net/100284046/sbneywr

http://screenshooter.net/100284046/sxpcqny

http://screenshooter.net/100284046/banshut

http://screenshooter.net/100284046/banshut

http://screenshooter.net/100284046/ykhcnrv

http://screenshooter.net/100284046/mrcnbty

http://screenshooter.net/100284046/uaskoit

http://screenshooter.net/100284046/uaskoit

http://screenshooter.net/100284046/mxuaiig

http://screenshooter.net/100284046/cexhmrq

http://screenshooter.net/100284046/vpcoduc

Czyli stek plotek, złowieszczych kalumnii. Facizjeb się nie popisał intelektem, gdyż nawet dziecko połapałoby się, że jest to podstęp…

Signoria Rotryjska została ustanowiona oryginalnym brzmieniem Bulli Exsurge Domine dnia 25 lutego 2012 roku.  Składała się ze wszystkich obywateli Państwa Kościelnego i kierowana była przez Kamerlinga – osobę numer dwa w Państwie i Kościele.  Wydając ustawy stanowiła, obok Patriarchy wydającego bulle, władzę ustawodawczą w Rotrii.

Historia rotryjskiego ustawodawstwa nie jest dość kolorowa, choć w ciągu ośmiu lat istnienia kształt rotryjskiego parlamentu przechodził zmiany.  Pierwsza Rotria – okres w rotryjskiej historii od powstania (27.06.2007) do słynnej kapitulacji (28.11.2007) – znała urząd Rady Wewnętrznej, czyli parlamentu połączonego z ministerstwem spraw wewnętrznych.  Następnie Kolegium Apostolskie składało się ze wszystkich biskupów.  Bulla Węgielna wprowadziła wybieralne w powszechnych wyborach Konsylium Apostolskie, a konstytucja Piusa II zmieniła jego nazwę na Wielką Radę.  Poprzednikiem obecnej Signorii Rotryjskiej był Synod Powszechny, który również składał się ze wszystkich rotryjskich obywateli*.  Patriarcha jest jedynym elementem stałym łączącym całe ustawodawstwo na przestrzeni lat.  Od zawsze sprawował on urząd prawodawcy.

Przed lipcową zmianą krążyło wiele planów reformy rotryjskiego parlamentu.  M.in. proponowano powrócić do elekcyności jej składu.  Jednak propozycja, która wywołała najwięcej dyskusji dotyczyła związania parlamentu z lennami rotryjskimi.  Projekt księcia Urbino Vittorio Paolino zakładał rozłożenie głosów w Signorii na poszczególne księstwa według mieszanych kryteriów – aktywności, inicjatyw, prestiżu, itp.  Księstwa same decydowałyby jak rozdzielić przyznane sobie głosy – czy poprzez nominację książęcą, czy poprzez wybory, czy książę sam reprezentowałby swoje księstwo.  Pomimo, że początkowo pomysł uzyskał ogólną aprobatę, głównie poprzez opozycję kardynała Cesarego de Medici propozycja upadła.

Obecna poprawka jednak od samego początku spodobała się członkom Signorii.  Brak owoców pracy rotryjskiego parlamentu był wszechwidoczny i dlatego Wicekanclerz Franz Ferdynand von Habsburg uznał „konieczność naprawy niefunkcjonującej praktycznie w naszym Państwie Signorii”.  Projekt autorstwa Kurii zakładał przekazanie rządowi władzy ustawodawczej, jednak rezerwował dla obywateli prawo weta wobec przyjętych ustaw.  Jeśli trzech obywateli nie zgodziłoby się z ustawą, jej obowiązywanie zostałoby zawieszone do czasu podjęcia ostatecznej decyzji przez Patriarchę.

Ustawa przeszła stosunkiem głosów 10-2.  Jeden obywatel wstrzymał się od głosu.

Parę dni po głosowaniu głos zabrał Brat Giordano Belmonte OFD.  Wyraził swoje oburzenie w związku z przyjętą ustawą i stwierdził, że „ktoś zrobił nas w konia”.  Nie zgadzając się z argumentem o bezużyteczności Signorii zauważył, że pojedynczy obywatele, członkowie Signorii, nie posiadali inicjatywy ustawodawczej.  Natomiast Kuria Rotryjska, która inicjatywę posiada, wcale z niej nie korzystała.  Dominikanin zaznaczył również, że wyeliminowanie obywateli z procesu ustawodawczego i skupienie władzy ustawodawczej i wykonawczej w jednej instytucji jest „niemoralne” i „niebezpieczne”.  Za wyrażenie swojej opinii wobec zmian w ustawie zasadniczej, Brata Giordano spotkała kara.  Podczas uroczystej mszy ku czci świętego Benedykta z Nursii, Jego Świątobliwość Leon II nałożył na Dominikanina pokutę i zakazał wykładać na Uniwersytecie Rotryjskim.

Jedyna inna krytyka pod adresem zmian w rotryjskim ustawodawstwie pochodziła od brata Vittorio Paolino, księcia Urbino.  W trakcie debaty książę Vittorio Paolino zgłosił zastrzeżenia co do nowego kształtu władzy ustawodawczej.  Zwrócił uwagę, że Signoria Rotryjska sprawowała funkcję kontrolną nad Kurią Rotryjską poprzez interpelacje i wnioski do Patriarchy o zmiany personalne.  Według Jego Książęcej Mości można wątpić, że Kuria, przejmując obowiązki Signorii, będzie należycie sprawować funckję kontrolną sama nad sobą.  Poglądu tego nie podziela Gonfaloniere Nicolas Dreder, który w rozmowie z naszą Redakcją zauważył, że „nad Kurią czuwa jeszcze Ojciec Święty, który zadba oto, aby nie było zagrożenia dla Rotrii”.  Jednak czy jeden człowiek będzie w stanie zapanować nad kurialnym goliatem, którego skład (jak zauważył nasz rozmówca) „jest liczny  – nie są to 4 osoby jak poprzednio”?

Na to pytanie odpowiedział infułat Dreder: „[…] aby oceniać wprowadzoną zmianę musi upłynąć trochę czasu – wówczas będzie można wydać bardziej wiarygodny osąd.”

brat Vittorio Paolino

* Poprzedzajacy skrót nie jest pełną listą, gdyż poprzednie rotryjskie akty prawne nie są łatwo dostępne i trzeba się naszukać, aby przynajmniej tyle znaleźć.

Jednak niespodziewanie, 24 maja, Jego Świątobliwość wydał dekret motu propio Facies unctionis, w którym ogłosił regencję (drugą już podczas swojego pontyfikatu), a regentem ustanowił Jego Eminencję karydnała Lorenzo de Medici.  Obecna regencja różni się jednak od poprzedniej tym, że trwać ma ponad miesiąc: od 25 maja do 28 czerwca!  Czy w związku z tym Konsystorz zostanie przerwany?  Redakcji nie udało się ustalić tego przed publikacją artykułu.

Dlaczego regentem powołany został karydnał Medyceusz Starszy?  Przecież Kamerlingiem Państwa Kościelnego, drugą osobą w państwie, jest kardynał Medyceusz Młodszy.  W dodatku podczas ostatniej regencji opiekę nad Państwem i Kościołem Jego Świątobliwość powierzył biskupowi Giovanniemu Ganganelliemu.  Tajemnicą nie jest, że Jego Eminencja Regent stanowi szczyt elity rotryjskiej.  Pięć razy wybierany był na Patriarchę Rotrii.  Do niedawna również to on pełnił funkcję Karydnała Kamerlinga.  Zastąpiony on został swoim synem dopiero miesiąc temu z powodu braku aktywności, do której już powrócił.  Odzyskał on więc już chyba zaufanie Jego Świątobliwości, skoro Patriarcha powierzył mu swoje przywileje i obowiązki na okres całego miesiąca.

brat Vittorio Paolino

JŚ Patriarcha Innocenty IV

Kiedy kardynał Habsburg powrócił do aktywności, spotkał się z szorstkim przyjęciem ze strony Waszej Świątobliwości. Jakie relacje łączą Ojca z Braćmi Kardynałami?
Bracia Kardynałowie są jednymi z najbliższych moich współpracowników. Jesteśmy w dobrych, a nawet bardzo dobrych relacjach. Kardynał von Habsburg zaś zachowywał się lekceważąco w stosunku do Kolegium. Nie brał udziału w konklawe, mimo wiedzy o nim, tłumacząc się rzekomym urlopem. W takich sytuacjach należy zrzekać się kapelusza, mając na sercu dobro Rotrii. Brat von Habsburg postąpił inaczej, paraliżując prace Kolegium. Nie nazwalibyśmy więc tego przyjęcia szorstkim, lecz sprawiedliwym.

Czy więc poza odebraniem Księstwa Mediolanu planuje Wasza Świątobliwość dodatkowe konsekwencje wobec Jego Eminencji?
Nie. Nie ma takiej potrzeby.

Jest Wasza Światobliwość pierwszym Patriarchą spoza Kolegium Kardynalskiego. Przed wyborem miał Ojciec nad sobą trzech kardynałów, a obok siebie jeszcze dwóch biskupów (Ganganelliego oraz Manciniego Młodszego). Jak Ojciec myśli, czemu to właśnie Wasza Świątobliwość został wybrany Patriarchą Rotrii?
Myślę, że o to należałoby zapytać kardynałów. Sam wyboru się nie spodziewałem, więc nie mogę powiedzieć, co zadecydowało o mojej…naszej elekcji.

Czym będzie się różnił pontyfikat Waszej Świątobliwości od pontyfikatów Ojca Poprzedników?
Jesteśmy w czasach kryzysu. Wiemy o tym.. Tym bardziej, iż pierwsze tygodnie naszego pontyfikatu nie były zbyt owocne. Nie chcielibyśmy, by tak nasz pontyfikat był zapamiętany. Myślę, że to na co trzeba kłaść nacisk jeszcze bardziej to aktywizacja obywateli. Nie chcielibyśmy być typem władcy absolutnego – nie chcemy rządzić samemu, lecz wspólnie z obywatelami. Życie każdego z nas jest jak via crucis – każdy z nas ma swojego Szymona Cyrenejczyka.

Jest to z pewnością inne podejście niż dotychczasowych Patriarchów oraz bardziej konserwatywnych Rotryjczyków, którzy lubowali się w absolutyzmie.
Ale absolutyzm nigdy tak naprawdę nie panował w Rotrii. Co prawda Patriarcha ma szeroki zakres władzy (co jest dobre), ale nigdy nie był absolutnym władcą.

Jak to? Wiele osób określa Rotrię właśnie jako monarchię absolutną. Co więc ogranicza Patriarchę? Czy Sobór w Kościele albo Naród w Państwie bierze pierwszeństwo nad Patriarchą?
Sobór na pewno. Poza tym prawo też go ogranicza. Wszak Patriarcha nie może zmieniać do woli Bulli Exsurge Domine.

Zaobserwować można w tej materii, że tak powiem, powrót do źródeł. Wszak pierwsza Konstytucja Rotrii mówiła, że Sobór podejmuje ostateczne decyzje.
Bo wbrew temu, o co mnie Brat oskarżał, jestem dość konserwatywny. [śmiech]

Zakończył Wasza Świątobliwość właśnie pielgrzymkę, swoją pierwszą, do Urbino, podczas której podkreślał Ojciec znaczenie księstw lennych w życiu Rotrii. Jak widzi Wasza Świątobliwość rolę rotryjskich lenn?
Według mnie powinny przede wszystkim aktywizować obywateli, a przez to przyczyniać się do przezwyciężania marazmu. Myślę w tym kontekście o moim rodzinnym Urbino, któremu się to udawało. No i powinny ubogacać one tradycję Państwa Kościelnego.

Nie uważa Wasza Świątobliwość, że tworzą one niezdrową rywalizację i odciągają od pracy na rzecz Ojczyzny?
Nie, czemu? Oczywiście za dużo autonomii też nie może być. Do wszystkiego trzeba stosować zdrowy umiar.

Pochodzi Wasza Świątobliwość z Zakonu Dominikanów. Oprócz niego Kościół Rotryjski uznaje jeszcze tylko jeden – agurski Zakon Rycerzy Świętego Jerzego Domu Agurskiego. Jak widzi Ojciec pozycję zakonów w życiu Kościoła?
Zakony odgrywają ważną rolę w życiu Kościoła. Są naszą elitą. Myślę, że to dobrze, że one są. One świadczą o naszej tradycji, która jest wielka, i której zazdroszczą nam inni.

Obecna ich ilość jest satysfakcjonująca czy widzi Ojciec potrzebę rozrostu zakonów w najbliższym czasie?
Myślę, że główną rolę odegra mój zakon, Dominikanów. I to jego rozrost będziemy śledzić.

Jego Świątobliwość Pius III nie mianował za swojego pontyfikatu żadnego kardynała, co chyba nie zdarzyło się do tej pory. Czy planuje już Wasza Świątobliwość komu powierzy ten zaszczyt, a komu niższe godności kościelne i państwowe?
Oczywiście. Jest wiele osób, które zasługują na zaszczyty i godności. Na pewno też mianujemy nowych kardynałów. Jednak wstrzymamy się z takimi decyzjami do czerwca, chyba że będzie to konieczne.

A może Wasza Świątobliwość zdradzić kogo widziałby w purpurze?
Kogoś, kto Rotrię kocha i działa na rzecz Jej dobra. Kogoś, na kogo mógłbym postawić bez wątpliwości. Kogoś nie za starego, ani za młodego.

Czyli nie czas żeby poznać to nazwisko.
„Wszystok ma swój czas”.

Obecnie wiąże Rotrię siedem konkordatów. Które z państw konkordatowych widzi Ojciec jako najbliższego współpracownika Rotrii. A może jest nim państwo niekonkordatowe?
Myślę, że wszystkie nasze kraje konkordatowe będą łączyły z nami jak najbliższe relacje. Na sercu leży nam poprawienie i pogłębienie przyjaznych stosunków z Surmenią i Niderlandami. Nie można zapominać o Agurii, gdzie Kościoł jest najliczniejszy.

Ostatnie pytanie – dlaczego imię Innocenty?
Ze względu na poprzedników, którzy przybrali to imię. Innocenty I – czasy istnego renesansu, Innocenty II – to zaś czasy odrodzenia Państwa Kościelnego, tym razem drugiego, a Innocenty III – to człowiek, który sprowadził mnie z powrotem do Rotrii i zaczął Sobór Florencki.

Dziękuję Waszej Światobliwości za wywiad i na koniec gratuluję wnuka.

Dziękujemy.

Wywiad przeprowadził brat Vittorio Paolino.

Oto lista zmian jakie miały miejsce w ostatnich dniach w Rotrii:

1. Dnia 24 marca prezbiter Nicolas Stefano Dreder zastpił monsignore Pio Marię Facibeniego na urzędzie Wikariusza Generalnego Stolicy Apostolskiej.
2. Dnia 25 marca kardynał Cesare Francesco de Medici zastąpił (odwołanego przez Patriarchę Piusa III 11 marca) biskupa Cesare Donato Orsiniego na urzędzie Notariusza Patriarszego (niewchodzącego w skład Kurii Rotryjskiej ani Dworu Patriarszego).
3. Tego samego dnia biskup Giacinto Martino Mancini OFD zastąpił biskupa Tomasso Domenico Manciniego OFD (Patriarchę Innocentego IV, a prywatnie swojego ojca) na urzędzie Szambelana Patriarszego.
4. Dnia 26 marca Jego Świątobliwość nominował do godności prałata honorowego Jego Świątobliwości (monsignore) prezbitera Nicolasa Stefano Dredera.  Godność Protonotariusza Apostolskiego (infułata) powierzona została monsignore Pio Marii Facibeniemu.
5. Dnia 2 kwietnia biskup Giovanni Ganganelli zastąpił monsignore Nicolasa Stefano Dredera na urzędzie Wicekanclerza Kurii Rotryjskiej.
6. Tego samego dnia został powołany skład Kurii Rotryjskiej:

• kardynał Lorenzo de Medici nadal będzie pełnił obowiązki Sekretarza Stanu,
• monsignore Stefano Nicolas Dreder nadal będzie pełnił obowiązki Gonfaloniere Wojsk Patriarszych,
• biskup Giovanni Ganganelli nadal będzie pełnił obowiązki Mecenasa Patriarszego

    7. Dnia 3 kwietnia kardynał Lorenzo de Medici ponownie został
        powołany na urząd Kamerlinga Państwa Kościelnego Rotria.

Na urzędach arcybiskupa Trydentu, kapelanów honorowych Jego Świątobliwości oraz kanoników Kapituły Bazyliki Laterańskiej nadal pozostają wakaty, które najpewniej niedługo zostaną uzupełnione.  Poza uzupełnieniem urzędów i nadaniem zasczytów, Jego Świątobliwość nadał również obywatelstwo rotryjskie bratu Alberto di Contiemu.

Również księstwa lenne doznały lekkich przetasowań.  Jego Świątobliwość odebrał tytuł księcia Mediolanu Franciszkowi Ferdynandowi.  Książę Palestriny i Ferrary Cesare Francesco powołał na urząd Sekretarza Książęcego hrabiego Pio Marię Facibeniego.  Książę Urbino Vittorio Paolino przyjął dymisję barona Nicolasa Stefano Dredera i powołał na stanowisko Ministra Księstwa Urbino brata Alberto di Contiego.  We Florencji nie zaszły żadne zmiany.  Wielkim Kanclerzem Toskanii nadal pozostaje kawaler Giovanni Ganganelli.

brat Vittorio Paolino

Kardynał Habsburg od dłuższego czasu pozostawał nieaktywny w Rotrii.  Mimo pełnionych funkcji Wielkiego Trybuna, Wielkiego Inkwizytora, dziekana Kolegium Kardynalskiego oraz księcia Mediolanu, profil Jego Książęcej Mości wskazuje na 13 lutego jako datę ostatniej aktywności.  Co można z tego łatwo wywnioskować, Jego Eminencja nie był obecny podczas ostatniego konklawe odbywającego się w dniach 21-24 marca.  I tu jest pies pogrzebany.

Jego Eminencja kardynał Habsburg zakwestionował wybór Innocentego IV na Patriarchę.  W swojej wypowiedzi powołał się na przepis Bulli Universi Dominici Gregis, który stwierdza, że wybór Patriarchy ogłasza dziekan Kolegium Kardynalskiego.  Bez obecności dziekana wybór nie może zostać ogłoszony, czyli Patriarcha nie może zostać wybrany.

Chwilę po wypowiedzi Jego Eminencji posypała się lawina odpowiedzi ze strony Rotryjczyków.  Niektórzy zgadzali się z argumentami kardynała Habsburga nawołując do ponowienia konklawe.  Drudzy, natomiast, stanowczo sprzeciwili się kwestionowaniu wyboru Patriarchy.  Sam Innocenty IV nie zabrał głosu jednak Wikariusz Generalny, najbliższy współpracownik Patriarchy, ogłosił, że Patriarcha został legalnie wybrany i zagroził  Franciszkowi Habsburgowi wykluczeniem z grona kardynałów.

Kardynał Habsburg, który nadal oficjalnie pozostaje Wielkim Trybunem i Wielkim Inkwizytorem, w odpowiedzi wydał orzeczenie, w którym unieważnił wybór Innocentego I na Patriarchę i postawił przed Kongregacją Świętego Oficjum swoich współkardynałów  za złamanie zasad Konklawe a Jego Świątobliwość Innocentego I za uzurpację urzędu i tytułu patriarszego.

Jaki finał będzie miałą cała ta historia?  Czy szykuje się druga Schizma Gnieźnieńska?  Na te pytania nie znamy odpowiedzi.  Jednak Redakcja Głosu Rotrii pragnie życzyć wszystkim wesołego pierwszego dnia kwietnia, a po łacinie – prima aprilis.

brat Vittorio

Annuntio vobis gaudium magnum: habemus Patriarcham,
Reverendissimum Dominum, Dominum Thomam Dominicum,
Sanctae Rotriae Ecclesiae Episcopum Mancini,

Qui sibi nomen imposuit Innocentium Quatrum!

Uważne oko spostrzeże, że tradycyjne „Sanctae Rotriae Ecclesiae Cardinalem” zostało tym razem zastąpione „… Episcopum”.  Co to oznacza?  Oznacza to, że w Państwie Kościelnym miejsce miała rzecz bezprecedensowa: po raz pierwszy Patriarchą wybrana została osoba spoza Kolegium Kardynalskiego!

Początek jednak był zupełnie inny.  Zapowiadało się najmniej interesujące konklawe w historii Rotrii. Poprzednik Innocentego IV, Patriarcha Pius III, nie mianował za swego pontyfikatu żadnego kardynała.  Oznaczało to, że do „walki” o Złoty Tron staną znowu te same trzy postacie: kardynał kamerling Lorenzo Pietro de Medici, kardynał dziekan Franciszek Ferdynand von Habsburg-Lotharingen-Radziwiłł oraz kardynał prodziekan Cesare Francesco de Medici (wyniki konklawe próbował przewidzieć Mercurius Furlandiae).  Dziekan Kolegium Kardynalskiego od miesiąca jednak nie pojawił się w Rotrii; ostatnimi dniami mówiło się, że nie weźmie on udziału w wyborze Patriarchy.  Ogłoszenie wyniku przez prodziekana, zastępcę Kardynała Dziekana, ostatecznie potwierdziło te podejrzenia.

Mieliśmy więc dwóch kandydatów: Medyceusza Starszego i Medyceusza Młodszego.  Zorganizowana przez brata Tomasso Manciniego (obecnego Patriarchę) ankieta, badająca zdanie rotryjskiej opinii społecznej, dała pewną przewagę Młodszemu.  „Pewne” już było, że Pius III będzie rządził kolejne sześć miesięcy.  Co więc musiało się wydarzyć, że Pewniak na pewno na Złotym Tronie nie zasiądzie?  Możliwości są dwie: albo Jego Świątobliwość Pius III postanowił, że już mu wystarczy a jego ojciec nie był zainteresowany tiarą, albo obydwaj Medyceusze nie chcieli aby drugi zasiadł w Świętej Stolicy.  W obydwu przypadkach aby przełamać impas trzeba było zerwać obowiązującą od prawie siedmiu lat tradycję i zwrócić się do kogoś spoza Kolegium jako neutralnego kandydata do zaakceptowania przez obydwu elektorów.

Takim właśnie kandydatem okazał się być biskup Tomasso Domenico Mancini OFD, generał Zakonu Dominikanów.  Do Rotrii przybył dnia 27 stycznia 2009 roku.  Na przestrzeni lat pełnił wiele funkcji w Rotrii; był m.in. Kamerlingiem (za pontyfikatu Aleksandra II) oraz Wielkim Trubunem Sygnatury Apostolskiej.  Ostatnio zaangażował się w odbudowanie w Rotrii życia zakonnego, czego owocem jest rosnąca popularność Zakonu Dominikanów.  Prywatnie jest ojcem biskupa Giacinto Martino Manciniego oraz głową rodu, teraz już patriarszego rodu, Mancini.

W związku z wyborem nowego Biskupa Rotrii, na Kwirynał spływają listy gratulacujne.  Poza radującymi się i składającymi życzenia Rotryjczykami, Apostolskie Miasto odwiedzili również m.in. prezydent Republiki Bielańskiej, następca tronu Królestwa Agurii czy król Suremnii.  Ten ostatni zaprosił Jego Świątobliwość do złożenia wizyty w Królestwie Surmeńskim.

Innocenty IV jest już osiemnastym Patriarchą i Biskupem Rotrii.  Pierwszym władcą Rotrii został w 2007 roku kardynał Victor Surmun (obecnie książę Vittorio Paolino).  Wybory Patriarchy Rotrii zawsze budziły wiele emocji i skupiały wzrok Mikroświata na Rotrii.  Redakcji udało się naliczyć aż osiemnastu różnych elektorów, którzy w momencie sedeswakancji mieli prawo udziału w wyborze następnego Patriarchy.  Obok bardziej znanych jak Lorenzo de Medici czy Markos Viktorjosigos znaleźć tam można m.in. kardynałów Erendorfa, Klimovica czy Rambaziego.  Wszyscy elektorzy barli udział w pomiędzy 15 (kardynał Lorenzo de Medici) a 1 elekcją (Erendorf, Adonju, Rambazi, Vallon, Kent).  Najwięcej elektorów, bo aż siedmiu, brało udział w wyborze Patriarchy Piusa I.  W mniejszym gronie – trzech elektorów – Patriarcha wybierny był aż sześć razy.  Zaledwie sześć rodzin wirtualnych ma prawo nosić nazwę „rodu patriarszego”: Medyceusze dali Rotrii aż siedmiu władców, Habsurgowie pięciu, Zepowie trzech.  Jednym przedstawicielem mogą się pochwalić członkowie rodów Adonju, von Lichtenstein, a teraz również i Mancini. (Informacje na podstawie Micropedii.)

Nie możemy przewidzieć nadchodzącego pontyfikatu Ojca Innocentego IV.  Pozostajemy jednak w nadziei, że przyczyni się on do rozrostu Państwa Kościelnego a samemu Patriarsze pozwoli zapisać się w historii.  Redakcja Głosu Rotrii dołącza się do wszechobecnych życzeń dla Jego Świątobliwości.

brat Vittorio

Szczęść Boże Wasza Świątobliwość.
Witamy Czcigodnego Kanonika.
Kończy się Wasz pontyfikat. Jak go oceniacie?
Nie nam jest oceniać swoją pracę, ale uważamy, że pontyfikat jest owocny. Najistotniejszym punktem był niewątpliwie II Sobór Trydencki, który udało się doprowadzić do końca. Dokonało się tam wiele ważnych reform zwłaszcza na polu ceremonii Kościoła, które zostały gruntownie spisane. Ponadto uchwalono nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, a także rozważono wiele innych ważnych kwestii. Przełomem na polu dyplomacji było podpisanie konkordatów z Niderlandami Trizondalem oraz Surmenią, co umożliwiło naszym duchownym działalności w tych państwach.
Czy jest jakiś cel, który na początku pontyfikatu został założony, a nie udało się go zrealizować?
Owszem. Planowaliśmy w pełni uruchomić system gospodarczy w Stolicy Apostolskiej, ale niestety nie udało nam się to. Dzięki zaangażowaniu Ekscelencji Ganganellego powoli wdrażane są wszystkie istotne rozwiązania. Tym niemniej, potrzeba na to czasu.
Co myślicie o TOTO Patriarcha?
Już dwukrotnie na forum dyskusyjnym napisaliśmy, co myślimy o tej zabawie. Nie mamy nic przeciwko niej.
Odbywa się teraz owa ankieta. Wasz pontyfikat jest tam bardzo dobrze oceniany, ba prowadzicie w nim. Czy to oznacza, że będzie reelekcja?
Któż to wie? Przyjmiemy każdą decyzję Kolegium Kardynalskiego.
Czyli chcielibyście zostać jeszcze jedną kadencje na Złotym Tronie?
Jak już wyżej wspomnieliśmy, zdajemy się w pełni na wolę Szacownego Gremium. Nasze osobiste ambicje i pragnienia nie są tutaj istotne.
Wasz pontyfikat jest oceniany jako jeden z najspokojniejszych i najstabilniejszych. Co na to wpłynęło?
Wiele czynników. Staramy się prowadzić wyważoną politykę, by Stolica Apostolska zyskiwała, a Kościół się umacniał. Bardzo cenimy sobie współpracę z naszymi obywatelami, a także duchowieństwem.
Wróćmy jeszcze na chwilę do TOTO. Odnotowano wzrost poparcia dla JE Lorenzo de Medici. Co o tym myślicie? Co na to mogło wpłynąć?
Wiele osób w Rotrii darzy ogromnym szacunkiem Eminencję de Medici, my również, Bardzo miło wspominamy pontyfikat Aleksandra III. Ponadto kardynał Lorenzo ma znaczącą wiedzę, a także doświadczenie na polu dyplomacji oraz innych kwestii. Bardzo cenimy sobie współpracę z nim.
Podczas konklawe na kogo oddacie swój głos?
Któż to wie. Zobaczymy podczas konklawe. Ponadto wszystkich purpuratów obowiązuje bezwzględna tajemnica pod groźbą ekskomuniki.
Dziękuję serdecznie za udzielenie wywiadu. Bardzo miło się z Wami rozmawiało Z Bogiem.
Z Bogiem i dobrej niedzieli.

Wywiad został przeprowadzony przez ks. kan. Guliano Montiniego

Lorenzo kardynał de Medici (kamerling)
4 (33.3%)
Pius III vel Cesare kardynał de Medici
6 (50%)
Franciszek Ferdynand kardynał von Habsburg (dziekan Kolegium Kardynalskiego)
0 (0%)
Kandydat spoza kolegium
2 (16.7%)

Przy okazji Rotryjczycy dopuścili się oceny pontyfikatu:

Giacinto Martino Mancini OFD : „Trzeba przyznać, że pontyfikat przebiegł spokojnie. Kiedy był taki ostatni?”

Lorenzo Pietro de Medici : „To się chwali. Pontyfikat Jego Świątobliwości był jednym z bardziej pomyślnych dla Stolicy Apostolskiej. Jako nestor rodu Medyceuszy jestem dumny z takiego syna.”

Nicolas Stefano Dreder : „Pontyfikat niezwykle udany. Szczerze, życzę Jego Świątobliwości ponownego wyboru na Patriarchę i kolejnych udanych 6-ciu miesięcy.”

Pio Maria Facibeni : „W każdej sferze życia społecznego w Rotrii mogę stwierdzić, że był to wspaniały pontyfikat.”

Tommaso Domenico Mancini OFD : „Pontyfikat Piusa III był stabilny.”

O pontyfikacie naszego Patriarchy wypowiedziała się również gazeta Mercurius Furlandiae. W dobrych słowach opisała ten sześciomiesięczny czas.

Nawiązując do pytania tytułowego można śmiało określić : Rozkwit Rotrii.

Mam nadzieję, że w niedługim czasie będę mógł przeprowadzić wywiad z Jego Świątobliwością Piusem III. Tymczasem do zobaczenia
x. Guliano Montini

Wielkie ukłony skierować trzeba w kierunku mons. Pio Maria Facibeniego, który założył Chór Cantores Lateransis i został jego pierwszym kapelmistrzem.

Chór Cantores Lateransis powstał dzięki inicjatywie monsignore Pio Marii Facibeniego, a przy wielkiej aprobacie Ojca Świętego Piusa III. Facibeni jako kapelmistrz zadbał, aby Cantores odzwierciedlał jego historyczny cel – uświetniać ludowi Bożemu liturgię, a także otworzyć uszy wiernym na Głos Niebios, który ujawnia się w dziełach wielkich kompozytorów i w chorale gregoriańskim. Umiejscowienie chóru przy Bazylice św. Jana na Lateranie jest powrotem do korzeni grupy, kiedy ta za czasów Patriarchy Anakleta II została ustanowiona jako asysta muzyczna przy uroczystościach.

Tymczasem w Muzeum Narodowym zostanie za niedługi czas opublikowana nota opisująca. Ustalony został, przez Kustosza, terminarz wystaw na luty i są to dni:
2 II w Święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Boskiej Gromnicznej)
14 II w święto św. Cyryla i Metodego (sztuka cerkiewna).
Oczywiście wystąpią jeszcze niezapowiedziane wystawy.